Είχα την τύχη και την τιμή να ζήσω με τον Δημήτρη Διαμαντίδη τις τελευταίες του στιγμές στο "ΟΑΚΑ" ως παίκτης. Βγήκε από τα αποδυτήρια σαν να μην συμβαίνει τίποτε! Ψύχραιμος... Τον περιμέναμε μαζί με τέσσερις-πέντε συναδέλφους όχι για δήλωση, αλλά για να μας υπογράψει τη φανέλα του. Ένα κειμήλιο που θα περάσει στην επόμενη γενιά του καθενός... Ο κόσμος απ΄ έξω τον αποθέωσε λες και ο τίτλος είχε βαφτεί πράσινος. Λες και το Πρωτάθλημα δεν είχε χαθεί με τον τρόπο που χάθηκε. Λες και ήταν ημέρα χαράς και όχι διπλής θλίψης!
