Ο Νότης Σφακιανάκης που, δυστυχώς, άλλαξε!

"Αυτός που θέλει το καλό μου με κάνει και κλαίω, αυτός που θέλει το κακό μου με κάνει και γελάω", συνηθίζει να λέει η μητέρα μου όταν βάζει στόχο να μου την "πει" για κάποια χαζομάρα που έχω κάνει. Φυσικά αυτό το κείμενο δύσκολα θα φτάσει ποτέ στον αποδέκτη, αλλά και να φτάσει ομοίως δύσκολα θα δώσει σημασία στα γραφόμενα. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στις δουλειές κι ένα απ΄ αυτά είναι οι υποχωρήσεις και τα... στραβά μάτια. Δεν χρειάζεται ν΄ αναφέρω την άποψή μου για τον Νότη. Το καλοκαίρι έφτασε η χάρη μου μέχρι την Κύπρο, όπως πιο παλιά στη Λεμεσό, για να τον δω, ακόμη πιο παλιά ως το Λονδίνο ταξίδεψα, στις συναυλίες του 1998 σχεδόν σ΄ όλη την Ελλάδα και συνεχώς από το 1995 στους χώρους που εμφανίζεται.

Είμαι, απλά, Έλληνας... Γιατί με λες φασίστα;

Η τακτική των συγκεντρωτικών καθεστώτων, σαν κι αυτό που έχει ψηφιστεί στην Ελλάδα, είναι ο ευτελισμός της αντίθετης άποψης. Είτε έχει δίκιο, είτε άδικο ο απέναντι είναι ρατσιστής και φασίστας. Έτσι περιθωριοποιείται η διαφορετική γνώμη κι επικρατεί η προβλεπόμενη από τον κρατικό μηχανισμό. Όταν αυτό συμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα, το κόστος είναι υπαρκτό μα σχετικά μικρό. Το κράτος, έτσι κι αλλιώς, είναι διαλυμένο. Όταν, όμως, εμπλέκονται στην εξίσωση ανθρωπιστικά και κοινωνικά θέματα, η υπόσταση του χαρακτηρισμού της άλλης άποψης ως φασιστικής ή ρατσιστικής απλώς αποτελεί ένα κουκούλωμα των μηχανισμών του κράτους για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων.