Πρόσωπο της επικαιρότητας είναι ξανά ο Βασίλης Σπανούλης. Μεγάλο το τρίποντο, σπουδαία η νίκη και η τρίτη θέση στον πέμπτο όμιλο του Top 16 της Ευρωλίγκας για τον Ολυμπιακό. Το ότι ο συγκεκριμένος παίκτης είναι σπάνιας και σπουδαίας πάστας αθλητής, ότι έχει την προσωπικότητα, τη φιλοδοξία και τις ηγετικές ικανότητες είναι δεδομένο και όλα τα παραπάνω τα έχει αποδείξει σε υπερθετικό βαθμό. Κάθε φορά που πετυχαίνει ένα κρίσιμο καλάθι ή πραγματοποιεί μία μεγάλη εμφάνιση ας τα θυμόμαστε. Έχουν δικαίωμα, όμως, αναφαίρετο κάποιοι να μην τον γουστάρουν. Ο Kill Bill, όπως και ο Σχορτσανίτης που ανέφερα παραπάνω, είναι επαγγελματίες αθλητές. Ζουν απ΄ αυτό και πέραν των συμβατών υποχρεώσεών τους κάνουν και επιλογές οι οποίες καθορίζουν το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους.
Ουδείς μπορεί ν΄ ασκήσει κριτική επί της ουσίας, παρά μόνο σε ηθικό επίπεδο, στην επιλογή ενός αθλητή που δηλώνει και είναι επαγγελματίας. Ο Σπανούλης κατάφερε σε όλη την πορεία της καριέρας του να έχει φανατικούς φίλους και ομοίως εχθρούς. Είτε αγωνιζόταν με την πράσινη, είτε με την κόκκινη φανέλα. Ως παίκτης του "τριφυλλιού" έχει σκυλοβριστεί από οπαδούς των "ερυθρόλευκων" οι οποίοι προφανώς και δεν είχαν υπολογίσει ότι θα έφτανε η στιγμή να τον αποθεώνουν. Ούτε, από την άλλη, όσοι έπιναν νερό στο όνομά του όταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό φαντάζονταν ότι θα έφτανε η μέρα που, χυδαία, θα τον αποκαλούσαν "φραγκοφονούλη" και "Χοψονίδη"! Το ζήτημα είναι τι έκανε ο ίδιος ο Σπανούλης... Ένστασή μου είναι ο χαρακτήρας του και η συμπεριφορά του μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Ούτε τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε έχω μιλήσει ποτέ μαζί του και να πω την αλήθεια ούτε καν θέλω. Η αντιπαλότητα που έχει γνωρίσει στο πρόσωπό του ο Σπανούλης, από τον κόσμο του Παναθηναϊκού, έχει προκληθεί και από τη συμπεριφορά του ίδιου. Κι άλλοι... αυτομόλησαν (πρόσφατα, π.χ., ο Περπέρογλου), όμως ποτέ δεν έγινε τόσος ντόρος. Σίγουρα ο Σπανούλης δεν είναι μετριότητα, είναι προσωπικότητα στο αντικείμενό του επομένως είναι μοιραίο να δημιουργεί μίση και πάθη. Αυτό που με χάλασε είναι ο τρόπος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό και το λέω ξεκάθαρα, ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων. Συν των όσων είχαν προηγηθεί με ΝΒΑ, Χιούστον, Σπερς, ρήτρες κτλ, κατάλαβα πολύ καλά γιατί ανερχόμενος Έλληνας προπονητής, πιο παλιά, είχε πει το εξής: "Αν στο ίδιο τραπέζι καθίσει ο Μπιν Λάντεν, ο Μπους και ο Σπανούλης και υπάρχει μόνο μία μπριζόλα στο τραπέζι, αυτός που θα τη φάει θα είναι σίγουρα ο Σπανούλης". Είναι ό,τι συγκλονιστικότερο έχω διαβάσει για τον V-Span.
Φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό είχε πει πώς κάποια στιγμή στο μέλλον θ΄ αποκαλύψει τους λόγους που τον ώθησαν σ΄ αυτήν την απόφαση. Είχα εκπομπή στο ραδιόφωνο κι αποφάνθηκα δημόσια πώς θα περιμένω με ανυπομονησία να έρθει αυτή η ώρα. Πέρασαν τέσσερα χρόνια περίπου και δεν έχει πει λέξη! Αντίθετα, η άλλη πλευρά έχει καταθέσει την άποψή της ουκ ολίγες φορές (και ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης), η οποία δεν έχει καταρριφθεί. Με λίγα λόγια ο Σπανούλης ποτέ δεν τηλεφώνησε να πει "ναι συνεχίζω" ή "όχι φεύγω" στον Παναθηναϊκό, που έμαθε από τα κανάλια πώς υπογράφει στον Ολυμπιακό ανεξάρτητα με το τι είχε υποσχεθεί. Είπαμε, όμως, είναι επαγγελματίας και όπως απαγορεύεται ο "Σόφο" ν΄ ανεβαίνει στην κερκίδα για να λιώσει το κεφάλι του κάθε βλάκα, έτσι επιτρέπεται στον Σπανούλη να κλείνει τις πιο συμφέρουσες συμφωνίες για τον ίδιο και την οικογένειά του, με τον τρόπο που αυτός διαλέγει!
Ο Βασίλης Σπανούλης πάντοτε λάμβανε τις σωστές αποφάσεις στην πορεία του κι αυτό τον έφτασε ψηλά. Στη μία που τα θαλάσσωσε, βρέθηκαν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι να του σώσουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, την καριέρα και να τον κάνουν τον παίκτη που είναι σήμερα! Κι αυτό που αναρωτιέμαι είναι πώς ο Ολυμπιακός ενώ είχε την ευκαιρία σε δύο περιπτώσεις να πάρει τον Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό δεν το έκανε και αποφάσισε να τον χρίσει ηγέτη με βασιλικό συμβόλαιο, όταν είχε ξεπεραστεί πια η λαίλαπα του ΝΒΑ και ο Έλληνας γκαρντ ήταν φτασμένος, καταξιωμένος, δουλεμένος και γενικά έτοιμος ν΄ αναλάβει το ρόλο. Με μία πρόχειρη μελέτη σε δημοσιεύματα της εποχής, ο Σπανούλης το 2005 θα μπορούσε να πάει στον Ολυμπιακό με 250 χιλιάδες το χρόνο. Το "τριφύλλι" τον πολιόρκησε πραγματικά, του έδωσε 400 χιλιάδες ευρώ ανά έτος συνεργασίας και τον έντυσε στα πράσινα. Ένα χρόνο μετά η διοίκηση Γιαννακόπουλου δεν στάθηκε εμπόδιο στην επιθυμία του παίκτη να φύγει για το ΝΒΑ!
Αξίωσε, μόλις, 300-350 χιλιάδες και ο Σπανούλης έφυγε για το Χιούστον. Με τον Βαν Γκάντι η σχέση τους ήταν κάκιστη, με αποτέλεσμα τη σεζόν 2005/2006 ο Kill Bill να... σαπίζει μπασκετικά στον πάγκο των Ρόκετς. Με κάτι δίλεπτα-τρίλεπτα συμμετοχής κι αυτό στο 1/3 των αγώνων των Ρόκετς. Με τον ίδιο να δηλώνει πώς είναι ο Έλληνας ΜακΓκρέιντι και τον Τζεφ Βαν Γκάντι πώς "ο πραγματικός ΜακΓκρέιντι παίζει στο Χιούστον". Το σίριαλ του καλοκαιριού του 2007, άριστα στημένο από τον δαιμόνιο μάνατζερ Ραζνάτοβιτς, φέρνει τους Ρόκετς και τον νέο τους προπονητή Ρικ Έιντελμαν να θέλουν τον Σπανούλη και να επιστρατεύουν τον Γιάο Μινγκ να τον πείσει να μείνει (!!), το Σαν Αντόνιο όπου κατέληξε με trade να θέλει τον Σπανούλη, τον Ολυμπιακό να θέλει τον Σπανούλη, την Ντιναμό Μόσχας να θέλει τον Σπανούλη, την Μπαρτσελόνα να θέλει τον Σπανούλη, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας να θέλει τον Σπανούλη... Πάλι αυτοί που πλήρωσαν, με ρίσκο ο Σπανούλης μετά από ένα χρόνο απραξίας να μην είναι ποτέ ο ίδιος, ήταν οι Γιαννακόπουλοι.
Του έδωσαν κλειστό τριετές συμβόλαιο με αυξημένες αποδοχές, στα 1,5-1,7 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος, ενώ έπαιρνε περίπου 1,3 στο Χιούστον. Πλήρωσαν και τη ρήτρα στους Σπερς κι έτσι τελείωσε ο Γολγοθάς του παίκτη που ενώ ένα χρόνο πριν έλεγε ΝΒΑ και γέμιζε το στόμα του μπακλαβά, δεν ήθελε καν ν΄ ακούσει για το μπάσκετ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού! Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Δεν θα μιλήσω ούτε για αχαριστία, ούτε για τίποτε. Ο Kill Bill είχε εξ αρχής στόχους: Προκειμένου να τους πετύχει ήταν ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να πανηγυρίσει με τη γλώσσα έξω και με το απίθανο "Δεν Ακούω"! Ήξερε πώς με τον Ομπράντοβιτς θα επέστρεφε στο ίδιο επίπεδο και θα βελτιωνόταν, μην πω, σε σχέση με πριν. Επίσης, γνώριζε πώς στον Παναθηναϊκό όσο φορά τη φανέλα ο Διαμαντίδης ποτέ δεν θα ήταν νούμερο ένα. Με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη δε να είναι ο κορυφαίος Έλληνας, σε επιτεύγματα, με το "τριφύλλι" στο στήθος γνώριζε πώς, ιστορικά, μετά βίας θα τοποθετηθεί στην τριάδα. Μονόδρομος ήταν ο Ολυμπιακός για τον Σπανούλη και το αντίθετο. Διότι και οι Πειραιώτες έψαχναν ηγέτη. Για το ελληνικό μπάσκετ καλώς έγινε ό,τι έγινε. Μαζεύει ευρωπαϊκά και συνεχίζει...
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου