Για όλα φταίει ο Γιαννακόπουλος... STOP

Στην Ελλάδα που η άκρα δεξιά, ορθώς, δέχεται εξαντλητική κριτική αλλά η άκρα αλωνίζει και φιλοδοξεί να κάνει και κυβέρνηση στον τόπο τίποτε δεν με παραξενεύει πλέον. Στη γωνιά του πλανήτη που γέννησε και μεγάλωσε τη δημοκρατία ο Χρυσαυγίτης, δικαιολογημένα, θεωρείται φασίστας. Ο ομοφοβικός, όμως, όχι, ο κοινωνικός ρατσιστής διαχωρίζεται συνειδητά από τον φυλετικό και ο άπατρις δεν φέρει στο κούτελο τη στάμπα του προδότη. Ενώ όλο αυτό το συνονθύλευμα είναι ένα και το αυτό. Γενικά έχουμε μάθει, επειδή μέχρι πριν μία δεκαετία βιώναμε μία τεχνητή ευδαιμονία και τώρα δεν υπάρχει δεύτερο βρακί, να βάζουμε στάμπες και να κριτικάρουμε κατά το δοκούν χωρίς ουσία. Είναι το ξέσπασμά μας, το πιθανότερο.

Η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου δεν ταιριάζει με το DNA κανενός πραγματικού Παναθηναϊκού. Το "τριφύλλι" στο μπάσκετ είναι δίχως άλλο η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα και μέσα στις τέσσερις σε φανέλα στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός δεν είναι εκεί, τι να κάνουμε; Όπως μετρούν οι τίτλοι στο ποδόσφαιρο, έτσι μετρούν και στο μπάσκετ. Και οι "ερυθρόλευκοι" θέλουν δεκαετίες για να φτάσουν τα τρόπαια του "τριφυλλιού", όπως το αντίθετο συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Οι "πράσινοι", επί Ζέλικο Ομπράντοβιτς και αδελφών Γιαννακόπουλων, δημιούργησαν μπασκετικό κοινό που επάνω απ΄ όλα θέλει να βλέπει θέαμα και τίτλους. Το δεύτερο με κακό μπάσκετ δεν το ευχαριστιέται. Από πέρυσι "φωνάζω", κόντρα στους... μπασκετικούς που έχουν αναγάγει το σπορ σε πυρηνική φυσική, ότι το επιθετικό πλάνο της ομάδας είναι διαλυμένο.

Ο συμπαθέστατος και καλός προπονητής, Αργύρης Πεδουλάκης, "έσφιξε" την άμυνα, δεν ανέπτυξε, όμως, την επίθεση. Μπορεί το δεύτερο ν΄ αρχίζει από το πρώτο, όμως επί των ημερών του Έλληνα προπονητή ήταν εμφανές και σε αδαή πώς αμυντικά ο Παναθηναϊκός είχε περάσει σε... μεταπτυχιακό επίπεδο ενώ επιθετικά είχε μείνει μετεξεταστέος στην πρώτη Γυμνασίου. Αποτέλεσμα τούτου, που φάνηκε πέρυσι στην Ευρωλίγκα αλλά όχι στους ελληνικούς τελικούς επειδή ο Ολυμπιακός είχε ξεμείνει από δυνάμεις και η αθηναϊκή ομάδα υπήρξε "καυτή" στο περιφερειακό σουτ, ήταν να έρθει το φετινό άσχημο θέαμα με τα σαράντα τρίποντα στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στη Φενέρ, την "τριαντάρα" από τη μέτρια ΤΣΣΚΑ και την τραγωδία των τριών αγώνων (παρά τη μία νίκη) κόντρα στους Πειραιώτες. Κάθε παράγοντας θέλει το χρόνο του για να μάθει να κυβερνά καράβια: Οι Αγγελόπουλοι στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν στην πόρτα της εξόδου, "τρώγοντας" τη μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη.

Ήρθαν μετά δύο Ευρωπαϊκά, άξια και αντρικά. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βγήκε μπροστά και κράτησε τον Παναθηναϊκό σ΄ ένα υψηλό επίπεδο, όχι για F4 Ευρωλίγκας, και ήδη πανηγύρισε εγχώριους τίτλους. Έστω και με βάσανο, έστω κι αν τα ματάκια μας έχουν πονέσει. Είναι νεόκοπος παράγοντας και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ που θα βρισκόταν τώρα το απόλυτα επιτυχημένο τμήμα μπάσκετ αν αυτός ο άνθρωπος, με τα καλά του και τα άσχημά του, δεν είχε βγει μπροστά. Το ύφος της δήλωσής του με βρίσκει να διαφωνώ, ωστόσο μπορώ να καταλάβω τη στιγμή και την έντασή της. Πιθανολογώ, χωρίς να έχω ρεπορτάζ, πώς μπορεί να βρήκε ο κ. Γιαννακόπουλος και την ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα στην πλευρά Γιάννη Αλαφούζου γι΄ αυτό που ο κόσμος του Παναθηναϊκού περιμένει αλλά δύσκολα θα γίνει το καλοκαίρι. Δεν μπορώ, όμως, να δεχθώ πώς οι ευερέθιστοι σε βωμολοχίες Έλληνες οπαδοί τού ρίχνουν με περισσή άνεση το ανάθεμα. Αν δεν έχουν ακούσει ξανά για... γαμήσια, ας θυμηθούν την περιβόητη ποδοσφαιρική "παροιμία" με τον Ολυμπιακό και το Αιγάλεω. Για να μην αρχίσουμε περαιτέρω καταγραφή και τελειώσουμε... ποτέ!

Λάμπρος Γκαραγκάνης