Η χαμένη ευκαιρία μπορεί να βγει και σε καλό...

Λίγο μετά τις τρεις τη νύχτα... Ακούω ραδιόφωνο και προσπαθώ να θυμηθώ πόσα χρόνια πίσω είναι το νικηφόρο 2-1 επί της Ακτής. Θα πρέπει να είναι πολλά, για να έχει ξεχάσει τις θέσεις της η πλειοψηφία που αποθέωνε τον Φερνάντο Σάντος και την Εθνική. Δεν είναι, όμως, απώλεια μνήμης αυτό που μου συμβαίνει, αφού δεν πέρασαν χρόνια παρά λίγες ημέρες. Βρίσκεται απλώς στο DNA μας να μηδενίζουμε στην αποτυχία και ν΄ απογειώνουμε στην επιτυχία. Οι Ήρωες και οι Θεοί ξεχάστηκαν σε λίγα 24ωρα και τη θέση τους πήραν οι "τελειωμένοι", ο φευγάτος Σάντος και ο οξύθυμος Μανιάτης. Η αλήθεια, φυσικά, δεν βρίσκεται στα άκρα μα σε μία αναμεμειγμένη μέση.

Όταν ένας ζωντανός οργανισμός λειτουργεί και μετέχει σε δραστηριότητες θα κάνει και λάθη και σωστά, θα μαλώσει και θ΄ αγαπήσει. Τα κριτήρια επιτυχίας για τον καθέναν από εμάς είναι διαφορετικά: Για κάποιον τα νοκ άουτ του Μουντιάλ είναι αποτυχία κι επιδέχεται λιθοβολισμού ο αποκλεισμός. Για άλλον είναι η κορυφή του Έβερεστ. Η άποψή μου μετά το "ξουτ" από την πιο αδύναμη ομάδα που θα μπορούσε να μας έχει πέσει στους "16" δεν αλλάζει ούτε σε μία λέξη, σε σχέση μ΄ αυτήν που διαβάσατε λίγες ημέρες πίσω. Αυτό που πέτυχε η Ελλάδα, να βρεθεί ένα χαμένο πέναλτι μακριά από τα προημιτελικά, είναι άθλος. Πρόκειται για τεράστιο επίτευγμα για το οποίο χρειάστηκε ικανότητα, δουλειά και μία σειρά συγκυριών για να προκύψει. Όλα αυτά, όμως, κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική όπως συνηθίζει να βαδίζει αυτή η ομάδα από το 2004 και μετά.

Ούτε από προκρίσεις ξεγελιέμαι, ούτε από αποκλεισμούς παρασύρομαι. Η στασιμότητα αυτής της ομάδας είναι άνευ προηγουμένου κι έχει γενεσιουργό αιτία στα ενδότερά της. Πίστεψα μετά την Ακτή ότι θα μπορούσε να πάρει και το Παγκόσμιο Κύπελλο: Με το πέναλτι στο τέλος να μην είναι, με την πρόκριση να τσεκάρεται από ένα γκρουπ που αρχικά έδειξε να στραβώνει, με ισοφάριση στο τέλος με την Κόστα Ρίκα, όπου έπαιξε για ώρα με παίκτη παραπάνω, και τη διαιτησία να την αβαντάρει ξανά ειδικά στο χέρι-πέναλτι του Τοροσίδη μετά το 1-0! Η παγίδα στους "16" ήταν ο αντίπαλος ο οποίος δεν έπειθε ότι μπορεί να κάνει ζημιά. Η ομάδα του Πίντο, όμως, τα έβαλε με άλλους κι άλλους και ήταν δεδομένο πώς δεν θα μασούσε. Αυτοί που δεν παίζουν είναι πάντα οι καλύτεροι, οι επιλογές που δεν εφαρμόζονται είναι πάντα οι πιο σωστές.

Θα ήθελα να δω στα πέναλτι Σαμαρά, Κατσουράνη, Καραγκούνη. Στο τέρμα σίγουρα τον Γλύκο, από τον τραυματία Καρνέζη. Άλλα πρόσωπα στην αποστολή, αντί τους ίδιους και τους ίδιους. Όλα αυτά έχουν αναλυθεί. Το ζήτημα είναι η διαχείριση των θετικών εμφανίσεων και των επιτυχιών, αλλά και των αντίθετων καταστάσεων. Να τιμούμε τον αντίπαλο και όχι να τον "κατουράμε". Νιώθω πολύ δικαιωμένος για τις απόψεις μου, αλλά απογοητευμένος για την ευκαιρία που χάθηκε. Διότι επάνω από πρόσωπα, υποστηρίζω τα χρώματα και το έμβλημα. Ο καθείς κρίνεται από τις επιλογές του. Τιμώ τους αντιπάλους και ειδικά τον τεράστιο Κέιλορ Νάβας, που κάνει την απόκρουση του Μουντιάλ στο πέναλτι του Γκέκα. Με το ανάποδο χέρι, αποδεικνύοντας την αξία του. Δεν είναι μονάχα αποτυχία του Φάνη, αλλά και επίτευγμα του Κοσταρικανού γκολκίπερ της Λεβάντε. Εύχομαι αυτή η χαμένη ευκαιρία να βγει, στο άμεσο μέλλον, σε κάτι καλύτερο απ΄ ό,τι θα έβγαινε μία επιτυχία όπου όλα θα ήταν καλώς καμωμένα!

Λάμπρος Γκαραγκάνης