Θυμάμαι πολύ έντονα το παιχνίδι της 3ης Οκτώβρη 2002 και γενικά όλη εκείνη τη σεζόν για το "τριφύλλι". Παρακολούθησα την προετοιμασία της ομάδας, τα φιλικά της, επιχείρησα να μπω στο ρεπορτάζ όχι για καριέρα αλλά γιατί μ΄ άρεσε να είμαι κοντά στη φανέλα που αγαπούσα από τριών ετών. Από τα πρώτα μου σοβαρά ρεπορτάζ, σε ηλικία 22 ετών, ήταν το Παναθηναϊκός-Λίτεξ Λόβετς για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Είχε προηγηθεί νίκη των "πράσινων" στη Βουλγαρία, με 1-0, ένα ματς που είχε γίνει αντικείμενο χλεύης από αντιπάλους (αλλά και Παναθηναϊκούς!) διότι είχε γίνει απογευματινή ώρα και το "διπλό" είχε έρθει με το αυτογκόλ του Γελένκοβιτς στο 72΄. Τότε, βλέπετε, ήταν ντροπή να κερδίσει ο Παναθηναϊκός με 1-0 και αυτογκόλ!
Την περασμένη χρονιά είχε χαθεί στις λεπτομέρειες το πρωτάθλημα, το οποίο πήρε ο Ολυμπιακός στην ισοβαθμία με την ΑΕΚ, και το Τσάμπιονς Λιγκ για την αθηναϊκή ομάδα και θεωρείτο ντροπή το Κύπελλο UEFA. Η χρονιά με τον Φερνάντο Σάντος στον πάγκο είχε αρχίσει με μπόλικη γκρίνια και η συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου, που τώρα απέναντι στη Σταντάρ Λιέγης θεωρείται παράγοντας πρόκρισης με την καυτή "Λεωφόρο" που θα δημιουργήσει, στο ματς με την άσημη Λίτεξ ξεσάλωσε. Ο σπίκερ της ΕΡΤ που έκανε το παιχνίδι τόνισε, τουλάχιστον, πέντε φορές στην περιγραφή του πώς "ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα πρέπει να ενθαρρύνει την ομάδα του και όχι να την αποδοκιμάζει". Την ώρα του 1-1 στο 110΄ της παράτασης από τον Κριστόφ Βαζέχα περιγράφεται η κίνηση των οπαδών του Παναθηναϊκού προς τα επίσημα!!
Το γκολ του Πολωνού στο 120΄ έδωσε τη νίκη με 2-1, όμως την επόμενη ημέρα στις εφημερίδες έπεσε το κράξιμο της αρκούδας. Βγαίνοντας στον αέρα του ΣΠΟΡ FM αμέσως μετά το τέλος του αγώνα είπα την ατάκα που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Όχι γιατί ήταν καμία σοφία, αλλά διότι αποτέλεσε τη θλιβερή πραγματικότητα που βίωνα εκείνη τη στιγμή. Βλέποντας στο μόνιτορ τον Σάντος να καπνίζει στον πάγκο κι από επάνω να χτυπάνε τον στέγαστρο οι αγανακτισμένοι οπαδοί διατύπωσα την άποψη ότι την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να φιλοτεχνηθεί ένα άγαλμα του Βαζέχα στο κέντρο του γηπέδου, που μπήκε αλλαγή (στη θέση του Κωνσταντίνου) και γλίτωσε τον Παναθηναϊκό από ένα από τα πιο ντροπιαστικά βράδια της ιστορίας του.
Αν δεν περνούσε ο Παναθηναϊκός στον δεύτερο γύρο, θα είχαμε... άλλα: Ήταν δεδομένο! Το πρόβλημα, φυσικά, ήταν η διοίκηση και η γνωστή "πιπίλα" με τα... καβούρια σε μία ομάδα μετέπειτα Πρωταθλητών Ευρώπης, σε εθνικό επίπεδο, με Νικοπολίδη, Μπασινά, Καραγκούνη, αλλά και με παικταράδες μέσα όπως ο Χένρικσεν, ο Βαζέχα, ο Μικάελσεν, ο Ολισαντέμπε. Οι Λίνκαρ και Σαΐνιο, όμως, επισκίαζαν τα πάντα. Θα τα θυμάται καλά ο Στέφανος Κοτσόλης, που ήταν τότε στον πάγκο ενώ τώρα με τη Σταντάρ βασικός. Δεν είναι οι λόγοι της παρούσης, μπροστά σ΄ ένα τόσο κρίσιμο ματς για την ομάδα όπως αυτό με τη Λιέγη, για να διαπιστώσουμε τι άλλαξε από τότε και από... πεδίο μάχης η "Λεωφόρος" έγινε έδρα που επιβάλλονται νόμοι και λοιπές αηδίες τις οποίες διαβάζω κι ακούω.
Έγιναν κι άλλα στη συνέχεια και σε ευρωπαϊκά ματς, με Ζαπορίζιε κτλ, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι εκείνη τη σεζόν ο μετέπειτα προπονητής της Εθνικής και κοινώς αποδεκτή προσωπικότητα στη χώρα, Φερνάντο Σάντος, έφυγε νύχτα και ο Παναθηναϊκός, που χλευάστηκε μετά τη Λίτεξ, απέκλεισε εμφατικά τη Φενέρμπαχτσε, τη Σλόβαν Λίμπερετς, την Άντερλεχτ και αποκλείστηκε στην παράταση από την Πόρτο του ανερχόμενου Ζοσέ Μουρίνιο έχοντας κερδίσει στην Πορτογαλία! Σε μία σεζόν, για παράδειγμα, που η μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι, με τους Λάμπαρντ και Τέρι να σκοράρουν, "έφαγε" τέσσερα στη Νορβηγία από τη Βίκινγκ Στάβανγκερ και δεν είδε καν δεύτερο γύρο! Για την ιστορία, επίσης, η Πόρτο άφησε εκτός στα προημιτελικά τον Παναθηναϊκό, απέκλεισε στη συνέχεια τη Λάτσιο και πήρε το UEFA κόντρα στη Σέλτικ στην παράταση.
Τη χρονιά, επίσης, 2002/2003 (που όλοι θυμόμαστε τι συνέβαινε) ο Παναθηναϊκός έχασε τον τίτλο στην ισοβαθμία από τον Ολυμπιακό στους 70 πόντους! Κι όμως τέτοιον καιρό, παρά δύο μήνες, η ομάδα αυτή χλευαζόταν στο ίδιο της το σπίτι με τον κόσμο της να την απαξιώνει και να την ντροπιάζει σπιλώνοντας το όνομα της ένδοξης "Λεωφόρου". Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου κάποια στιγμή θα καταγράψουν πώς έφθασε εδώ ο Παναθηναϊκός. Να θεωρείται επιτυχία ένα Κύπελλο και μία μεγάλη νίκη στο Φάληρο επί του Ολυμπιακού, όταν το πρωτάθλημα χάνεται από τον Οκτώβρη. Να συγκαλύπτεται η σμίκρυνση του συλλόγου ειδικά στην Ευρώπη που ήταν του ατού και στα... καφενεία και στην πραγματικότητα. Η μεγάλη προσπάθεια σωτηρίας του Γιάννη Αλαφούζου, που ήδη στέφεται με επιτυχία εφόσον υπάρχει Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να είχε την ίδια ή και μεγαλύτερη επιτυχία σε άλλες βάσεις. Μεμπτό για τον πρόεδρο του "τριφυλλιού" δεν υπάρχει.
Με όσα γνωρίζει, κατάφερε ν΄ αντιστρέψει την κατάσταση και ειδικά στο κομμάτι του κόσμου μακάρι να είναι για πάντα έτσι. Θα του χρωστά η ομάδα, για τις επόμενες δεκαετίες, πολλά περισσότερα και από την ίδια τη σωτηρία που πέτυχε ο άνθρωπος αυτός. Που, ουσιαστικά, για ό,τι προηγήθηκε δεν ευθύνεται ούτε στο 0,5% αφού δεν υπήρχε τότε στην παναθηναϊκή πραγματικότητα. Έρχεται μία επαναληπτική αναμέτρηση με τη βέλγικη ομάδα για τον τρίτο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Σαφώς και ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να φοβάται τη Σταντάρ. Αρκεί να τη σεβαστεί, να μείνουν στην άκρη οι μεγάλες κουβέντες για "καμίνια" και "νόμους της Λεωφόρου" και η ομάδα να στραφεί στον πρώτο στόχο που θα της φέρει την πρόκριση-οικονομική ανάσα: Να μην δεχθεί γκολ!
Το 0-0 του "Σλεσίν" είναι σαν ήττα με 1-0, με μόνη διαφοροποίηση πώς στο 0-0 στο 90λεπτο η ελληνική ομάδα δεν αποκλείεται. Ένα γκολ των Βέλγων θα είναι... καταδίκη για τον Παναθηναϊκό, εκτός κι αν είναι το 2-1 ή το 3-1 στο 90΄ για παράδειγμα. Ο Γιάννης Αναστασίου μιλάει καλά και κάνει δουλειά. Αντιμετωπίζει σοβαρά το παιχνίδι, αλλά δηλώσεις τύπου Ζέκα (τον οποίο αγωνιστικά θαυμάζω) με κάνουν να... ξινίζω! Η Σταντάρ είναι σοβαρή ομάδα και ο Λουζόν καλός προπονητής. Εννοείται πώς θα είναι πλήγμα και αποτυχία για τα ταμεία και την ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού ο αποκλεισμός. Ανέφερα το παράδειγμα με τη Λίτεξ περισσότερο για να τονίσω το αξίωμα πώς αν το "τριφύλλι" είχε τότε τον κόσμο στο πλευρό του, πριν δώδεκα χρόνια ας πούμε, θα είχε αλλάξει η ιστορία προς το καλύτερο. Τώρα περάσει, δεν περάσει η ζημιά έχει γίνει...
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου