Ο προκάτοχός τους υπήρξε μεγάλο εμπόδιο στο σχέδιο κι έπρεπε, απλά, να φύγει από τη μέση. Μπορεί να πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας και αστικούς μύθους, ωστόσο η εξέλιξη των πραγμάτων επιτρέπει στον καχύποπτο να κάνει τη θλιβερή διαπίστωση πώς ο θάνατος ενός παιδιού ακόμη και σήμερα αποτελεί προϊόν καπηλείας για κοινούς πολιτικούς λόγους και κατανάλωση από τα ΜΜΕ και την εύθραυστη κοινή γνώμη. Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχει, πραγματικά, καμία σημασία τι έγινε το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008.
Η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί, οι Κορκονέας και Σαραλιώτης εκτίουν τις ποινές τους κι όσο κι αν αναπάντητα ερωτηματικά υπάρχουν, απαιτείται σεβασμός για τα σπίτια που έκλεισαν, τη ζωή που τελείωσε και τις ζωές που καταστράφηκαν. Διότι έχει σοβαρό διανοητικό πρόβλημα, όποιος θεωρήσει πώς ο εκλιπών είναι το μόνο θύμα της ιστορίας. Όποιος έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον με κάποιο συγγενή στα σώματα ασφαλείας γνωρίζει πολύ καλά τις συνθήκες που εργάζονται οι άνθρωποι αυτοί και δεν χρειάζεται καμία ενημέρωση ή υπενθύμιση στους αγνώμονες ή σ΄ αυτούς που έχουν επιλεκτική μνήμη.
Το κακό είναι πώς κάηκε η Ελλάδα, η οποία βίωσε πρωτόγνωρη βία. Η αριστερά και ειδικά η αντιεξουσιαστική τάση της ξεσάλωσε, καθοδηγώντας μαεστρικά μία ολόκληρη χώρα προς το χάος. Επτά χρόνια αργότερα το κάνει κι επίσημα, εκλεγμένα, με όλες τις βούλες επάνω στην καταδίκη της πατρίδας. Όσοι υπηρετούσαν, τότε, τη στρατιωτική τους θητεία σε αθηναϊκές μονάδες γνωρίζουν πολύ καλά πώς από το πρωί είχαν ανασταλεί έξοδοι, άδειες, είχαν τροποποιηθεί οι υπηρεσίες και είχαν προσαρμοστεί σ΄ αυτό που θ΄ ακολουθούσε. Πιθανώς από ένστικτο!... Μετά από τόσα Μνημόνια, τόσες αυτοκτονίες, capital controls, εισροή παράνομων μεταναστών, πείνα, ανέχεια και ανεργία, στη χώρα ποτέ δεν υπήρξε τέτοια μαζική αντίδραση όπως εκείνο το βράδυ.
Στρατηγικές αποσταθεροποίησης υπάρχουν και θα υπάρχουν, όμως εν προκειμένω αυτός που έστησε το όλο σκηνικό αποδεικνύεται απρόσεκτος. Οι πυρκαγιές που έκαψαν κυριολεκτικά τη χώρα επί Πρωθυπουργίας Καραμανλή, η αποδεδειγμένη πλέον δρομολόγηση δολοφονίας του και το πρωτοφανές αποδεικτικό στοιχείο, πώς μεθοδευόταν η πτώση του, περί παρακολούθησης του τηλεφώνου του Έλληνα Πρωθυπουργού συνθέτουν ένα παζλ που δεν δύναται ή δεν θέλει να το συναρμολογήσει μονάχα κάποιος προσκολλημένος στην αδιέξοδη ιδεολογία του ή κάποιος κοινός βλαξ.
Αποθεώνεται εν προκειμένω ο Πούτιν για τη στάση του απέναντι στην Τουρκία, ουδείς ασχολείται πώς με τον πανίσχυρο Ρώσο ο Κώστας Καραμανλής είχε έρθει σε πολλαπλές συμφωνίες για αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας. Ο μπαμπούλας Αμερική είχε διαφορετική άποψη και τι καλύτερο από το να προωθηθεί ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου, ώστε να φέρει την Ελλάδα από μελλοντικό σημείο αναφοράς στο σταυροδρόμι Ευρώπης-Ασίας-Αφρικής να σύρεται στα Μνημόνια.
Για να μην προχωρήσει η ανάλυση στο κομμάτι των S-400 Triumf που θα τοποθετούνταν στην ανατολική Κρήτη και θ΄ αποτελούσαν τον μεγάλο πονοκέφαλο των Τούρκων ακόμη και για προκλητικές παραβιάσεις ρουτίνας του ελληνικού εναέριου χώρου. Βατοπέδι, Siemens, πυρκαγιές, οικονομική κρίση, Δεκεμβριανά, ξύλο στους δρόμους και διαπιστωμένοι εμπλεκόμενοι ξένοι - άγνωστης ιδιότητας - ταραξίες δημιούργησαν ένα σκηνικό, το οποίο έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ από την πλήρη ανυπαρξία στην Κυβέρνηση.
Το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ τροφοδότησε με ψηφοφόρους τον νυν εταίρο εξουσίας, δίνοντας και τον απαραίτητο χώρο στον Γιωργάκη τον Παπανδρέου ν΄ αποσυρθεί, όπως συμβαίνει πάντοτε σ΄ αυτές τις περιπτώσεις με την αιτία του κακού. Τα σερί Μνημόνια αποτέλεσαν κι αποτελούν την ασφαλιστική δικλείδα πώς η Ελλάδα θα παραμείνει ένα κράτος υπό ομηρία, το οποίο, απλώς, θα κρατά σύνορα, θρησκεία, σημαία για τους τύπους. Οι λόγοι είναι αυστηρά γεωπολιτικοί και καθορίζονται από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από εδώ... Ημέρα μνήμης επομένως; Μάλλον όχι...
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου