Χρόνια Πολλά ΣΠΟΡ FM... Δεν σε μισώ ΣΠΟΡ FM...

Το ραδιόφωνο που κλείνει σήμερα τα 20 χρόνια του είναι το πιο χαρακτηριστικό ΜΜΕ του διαστήματος αυτού. Από τον τρόπο που δημιουργήθηκε έως τα χέρια που έπεσε δεν μπορεί να παρομοιαστεί με τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο από την γκόμενα που όλοι θα ήθελαν κάποια στιγμή να βγάλουν. Άλλοι την έβγαλαν, άλλοι έμειναν με την όρεξη, άλλοι έφαγαν χυλόπιτα, κάποιοι λίγοι την έφτυσαν! Τα 20ά γενέθλια του ΣΠΟΡ FM 94.6 είναι σημείο αναφοράς, διότι το dna του σταθμού μεταλλάχτηκε. Είναι ίσως τα τελευταία γενέθλια του ΣΠΟΡ FM που ο κόσμος αγάπησε. Δεν μιλά η πίκρα της δεύτερης απόλυσης, αλλά οι μετρήσεις. Δεν είναι τούτο το θέμα, όμως. Το ραδιόφωνο αυτό δεν ενημέρωνε μονάχα, αθλητικά, πολιτικά, κοινωνικά. Ήταν το αποκούμπι αυτών που το άκουγαν.

Γυναίκα που κλείστηκε έξω από το σπίτι, ξεχνώντας τα κλειδιά της και, μην μπορώντας να βρει τον άντρα της στο κινητό τον βρήκε μ΄ ένα τηλεφώνημα στη γραμματεία! Πολύ πριν τη μορφή των σύγχρονων διαδραστικών Μέσων, ο ΣΠΟΡ FM υπήρξε interactive χωρίς να το ξέρει. Απαντώντας, εκτός αέρα, σε όλους και για όλα. Είναι κομμάτι ζωής ο ΣΠΟΡ FM κι αν πω ότι δεν μου κακοφαίνεται που δεν θα είμαι εκεί σήμερα θα είναι ψέμα. Φυσικά δεν θα είμαι υπερβολικός σαν κάτι συναδέλφους, τέλος πάντων, που λένε ότι κλείνουν 15-16 χρόνια και πρωτοήρθαν το 2005! 7 Νοεμβρίου 2000 με 1 Μαρτίου 2011 η πρώτη θητεία, 6 Σεπτεμβρίου 2013 με 1 Οκτωβρίου 2015 η δεύτερη. Οι περισσότεροι μού είπαν πώς έκανα μαλακία που γύρισα. Όσο ήμουν εκεί το σκέφτηκα πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και να γυρνούσα το χρόνο πάλι το ίδιο θα έκανα.

Η επιστροφή μου για δύο χρόνια ήταν η ρεβάνς για την άδικη απόλυσή μου - αποκορύφωση ενός πολυετούς κυνηγητού, δίχως καμία λογική εξήγηση - με υπεύθυνο τον Σωτηρακόπουλο. Δεν έχει καμία σημασία η λεπτομέρεια, διότι οι περισσότεροι από εσάς δεν θα πιστέψετε καν το μένος ενός κορυφαίου δημοσιογράφου εναντίον κάποιου που προσπαθούσε να γίνει κάτι και τον είχε ίνδαλμα, μάλιστα, στην αρχή. Που του μιλούσε στον πληθυντικό ως την τελευταία ημέρα... Όπως δεν έχει σημασία ο λόγος που έφυγα τη δεύτερη φορά, διότι και να με ρωτήσετε δεν τον γνωρίζω. 20 ημέρες πριν γίνω πατέρας υπέγραψα κι άλλη απόλυση, με τη συγκυρία αυτή να δείχνει απλώς ένα αδικαιολόγητο, άσβεστο, μίσος που με λυπεί και φυσικά δεν το ανταποδίδω. Το Μέσο, άλλωστε, δεν φταίει σε κάτι... Ο νέος γενικός διευθυντής ψέλλισε κάτι κωμικές δικαιολογίες, κοιτώντας το παράθυρο στο γραφείο του και όχι στα μάτια μου.

Δικαιολογείται, διότι δεν γνωρίζει ούτε που τον έβαλαν και πραγματικά με πικραίνει το γεγονός και όχι ποιος το αποφάσισε ή τι είπε. Είναι σαν να πάρω αύριο το πρωί ένα μονοθέσιο Formula 1 κι επειδή είμαι ατζαμής να το ρίξω στον τοίχο. Είναι ποτέ δυνατόν να φταίει το μονοθέσιο ή ο τοίχος; Είναι και η τελευταία φορά που ασχολούμαι με το κεφάλαιο αυτό και η πρώτη φορά μετά το 2011 δημόσια, έστω και στο blog μου. Ο ΣΠΟΡ FM ως Μέσο, άλλωστε, είναι και θα είναι αγαπημένο έστω κι αν έπεσε στα χέρια υβριστών του - υπάρχει παραγωγός, τώρα, που μας αποκαλούσε κάποτε "μαθητευόμενους μάγους της Καλλιθέας", επειδή βγήκαμε από το ΚΑΡ - και μεταλλάχτηκε. Το καλό είναι πώς η παλιά φρουρά παραμένει, πλην του μαύρου προβάτου! Όσο μένει θα υπάρχει και κάτι από τον παλιό ΣΠΟΡ FM εκεί... Και μία ελπίδα για καλύτερες ημέρες!

Τα χρόνια εύχομαι να είναι πολλά, κυρίως, όμως, πλέον γιατί οι δουλειές είναι λίγες και ο κόσμος στην πιάτσα μας τις έχει ανάγκη. Σε ό,τι με αφορά δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή εκτός Ελλάδας, το καλοκαίρι του 2002, στην προετοιμασία Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στην Αυστρία. Με όσα έγιναν εκεί, γράφω βιβλίο... Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" προς τους Μπάμπη και Χελάκη επιβάλλεται, διότι χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν στη δουλειά και δευτερευόντως επειδή το 2004 έβαλαν το χέρι στην τσέπη και βοήθησαν αρκετούς από εμάς να ζήσουμε τον τελικό της Πορτογαλίας από κοντά. Ανατρέποντας τα δεδομένα και με την παρέα, τότε, να γυρνάμε όλη την Ευρώπη στο δρόμο για τη Λισσαβώνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τρεις εκπομπές με τον αγαπημένο Νότη Σφακιανάκη, στην πρώτη εκ των οποίων είχαν έρθει μέχρι και τηλεοπτικά κανάλια στο κτίριο της Δαβάκη και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ αφού δεν το περίμενα!

Δεν ξεχνιέται ο πόνος του χαμού καλών συναδέλφων όπως των Αντώνηδων, Ιωαννίδη και Μπόκτορ, του Χαράλαμπου Τσιριμονάκη και του Γιώργου Κουτρούτσου. Κλείνοντας, στην πρώτη μετακόμιση, από το "τριάρι" της Θησέως 146 φύγαμε μαζί με τον Μπόκτορα και τον Γιάννη Καραλή (ηχολήπτης-παραγωγός-αρχισυντάκτης), για να βγει η πρώτη εκπομπή από τα νέα studio. Ο αείμνηστος Αντώνης σβήνει την κονσόλα και λέει "πάει αυτή, πέθανε". Πήρε ο καθένας την καρέκλα του και τα πράγματά του και μία η ώρα τη νύχτα στη Δαβάκη άρχιζε μία νέα περιπέτεια... Έτσι θα θυμάμαι τον ΣΠΟΡ FM, ως ένα κομμάτι αγνότητας σ΄ έναν λάκκο με λιοντάρια όπως είναι ο δικός μας χώρος. Με τα 20 χρόνια του, σε ό,τι με αφορά, κλείνει ένας μεγάλος κύκλος. Τα 13 εξ αυτών ήμουν εκεί, με όλο μου το "είναι" απ΄ όπου μου ζητήθηκε. Κι όσο το σκέφτομαι χαίρομαι που μπήκε έτσι η οριστική τελεία και παύλα, διότι το σημερινό ραδιόφωνο είναι κάτι άλλο, κάτι ξένο, μία καρικατούρα του original ΣΠΟΡ FM που μου λείπει πολύ σε κάτι ημέρες, μόνο, σαν και τη σημερινή...

Λάμπρος Γκαραγκάνης