Και ο Στιβ Γιατζόγλου φασίστας;

Πριν ξεστομίσει την ανοησία ο γνωστός προπονητής περί "κακής στιγμής" στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε αρχίζει η εξόντωσή του από εχθρούς, φίλους και κυρίως ορισμένους δημοκράτες του κώλου που κάνουν την εμφάνισή τους κάτι τέτοιες ημέρες μόνο και μόνο επειδή το, αδηφάγο για σανό, κοινό διψά να διαβάσει mainstream απόψεις και να γλείψει το αίμα του θύματος της κοινής γνώμης. Η ευκολία τσουβαλιάσματος και ταμπελοποίησης αποτελεί ίδιον της εποχής.

Μίας εποχής που δεν ενοχλείται από τα χημικά στους συνταξιούχους, την εξαφάνιση των επικουρικών συντάξεων ανήμερα της Γιατζογλειάδας, την πείνα του λαού, τους βιασμούς από ανθρώπους - όχι πρόσφυγες φυσικά - που μπήκαν παράνομα και με δόλο στην Ελλάδα. Ενός λαού που παθητικά, πλέον, δέχεται την κατάργηση της θρησκείας, της παιδείας κι αποδέχεται το βόλεμα ορισμένων και τα απανωτά σκάνδαλα επειδή είναι... αριστερά. Που συμφωνεί με την Πράβντα στην ενημέρωση, που βασικά δεν περιμένει τίποτα για το αύριο. Που δεν αναρωτιέται γιατί ο Στιβ Γιατζόγλου και ο κάθε αναγνωρίσιμος και καταξιωμένος επαγγελματίας κατέληξε όπου κατέληξε.

Αν η λύση είναι να διαπομπευτούν οι 380 χιλιάδες ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, να γίνει. Αν δημοκρατία σημαίνει να εκτελεστούν και ν' αφανιστούν από προσώπου γης, ας γίνει. Θα ήταν προτιμότερη λύση να προκύψει μία ενδελεχής μελέτη, τι οδήγησε τον αγαπητό Στιβ να βγει φωτογραφία αγκαλιά με τον Μιχαλολιάκο που χρόνια πριν μόστραρε τη φάτσα του εμπρός σε ναζιστικές σημαίες... Ο κ. Γιατζόγλου προκάλεσε αντιδράσεις από τους δημοκράτες, διότι είναι δημόσιο πρόσωπο. Μέχρι τον αριθμό των 380 χιλιάδων, όμως, μεγάλη κρίνεται η απόσταση. Κι όλοι αυτοί δεν είναι ούτε φασίστες, ούτε ναζί. Ούτε χαμηλού νοητικού επιπέδου, ούτε αμόρφωτοι. 

Ούτε μεγάλωσαν με το "Ο Αγών μου" κάτω από το μαξιλάρι. Κάπως τους τράβηξαν τα άκρα, κάτι συνέβη. Η απελπισία δεν είναι καλός σύμβουλος σε τίποτα. Είτε είσαι ο Στιβ, είτε ένας άνθρωπος που δεν έχει δουλειά προβολής σαν του Στιβ Γιατζόγλου. Η στάμπα του φασίστα αποτελεί το λίπασμα στην καλλιέργεια ακραίων καταστάσεων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε τέτοιου βάρους χαρακτηρισμούς, από τη στιγμή που φασίζουσα συμπεριφορά έχει επιλέξει ο ίδιος. Ο θάνατος είναι ίδιος, όποιον κι αν βρίσκει. Όταν στη μία περίπτωση προκύπτει επέτειος και στην άλλη είναι Τρίτη βράδυ, υπάρχει πρόβλημα. 

Διάκριση σε μανάδες χτυπημένες από τον Χάρο δεν υπάρχει, παρά μόνο από δημοκράτες του κώλου. Όταν ορθώς υπάρχει οικονομικό ξεψάχνισμα σ΄ έναν πολιτικό φορέα κι άλλος πωλεί - σε καθεστώς κρίσης κι απέναντι στην ιδεολογία του - κάτι που του ανήκει (σαν μία τηλεοπτική συχνότητα, ας πούμε) κάτω από αδιαφανείς διαδικασίες, υπάρχει πρόβλημα επίσης. Το θέμα δεν είναι η χειραψία ή η αγκαλιά του κάθε Γιατζόλου με τον κάθε Μιχαλολιάκο, αλλά το φιλμ της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ενός τόπου που σαπίζει κι έχει αυτήν τη σκηνή σαν τελευταίο επεισόδιο...

Λάμπρος Γκαραγκάνης