Όταν δεν μπορείς ούτε να «υπογράψεις»…

Το διαδίκτυο είναι ευχή και κατάρα. Η ρουφιανιά ανθεί, ωστόσο δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο που ποτέ δεν φανταζόσουν.Σε ό,τι με αφορά νιώθω τυχερός που εργάστηκα κι εργάζομαι στο διαδίκτυο από τα πρώτα χρόνια στη δουλειά. Από το 2000 στον ημιώροφο του contra στον Νέο Κόσμο! Με τα χρόνια να περνούν, οι δυνατότητες έγινε αντιληπτό ότι χαρακτηρίζονται απεριόριστες. Γράφεις κάτι, το περνάς σ’ ένα hashtag στα social media και γίνεται trend σε λίγα λεπτά. Σ’ όλον τον πλανήτη. Εδώ και τρία χρόνια γνώρισα ανθρώπους κι έκανα φίλους με χαρακτηριστικά ετερόκλητα. Που μπορεί να μην έχουμε κανένα κοινό σημείο. Να έχουμε άλλα ενδιαφέροντα, διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις.

Ιδεολογικά τα «πιστεύω» μας να μην τέμνονται πουθενά, σε καμία κοινωνική έκφανση. Που δεν ισχύει, αλλά λέμε τώρα… Υπάρχει μία κοινή αγάπη, ένας κοινός προβληματισμός, μία κοινή πίκρα, μία κοινή ελπίδα ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει. Ο Παναθηναϊκός μάς ένωσε, δίχως παναθηναϊκόμετρα. Χωρίς να οικειοποιείται κανείς τον Παναθηναϊκό σαν δικό του, όπως συμβαίνει κατά κόρον. «Μεγάλωσα στη Λεωφόρο», είχα διαβάσει από κάποιον που ήρθε στην Αθήνα από τους Γαργαλιάνους στα 22! Υπερβολές προς εκδούλευση.

Όλα τα ιδανικά, σαν την ομάδα που υποστηρίζουμε, είναι στην ψυχή. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να διοχετεύει την αγάπη. «Αστυνομία» δεν δικαιούται κανείς να είναι. Όλοι από κάπου ξεκίνησαν. Κανείς δεν γεννήθηκε με το «τριφύλλι» στο κούτελο… Οι φίλοι μου αυτοί, εδώ και λίγες ημέρες, μετά από ατέλειωτα posts στα social media, μετά από στοιχεία που έφεραν στη δημοσιότητα κάνοντας οι ίδιοι – ξέχωρα από τις βιοποριστικές εργασίες τους – δουλειά δημοσιογράφων, έχοντας κατασταλάξει ότι διοικητικά δεν υπάρχει άλλη άμμος στην κλεψύδρα και δίχως να έχουν βιαιοπραγήσει εναντίον κανενός αποφάσισαν κάτι. Να μαζέψουν υπογραφές, μήπως αλλάξουν την ιστορία.

Μήπως ο Παναθηναϊκός επιστρέψει στο κανονικό του μέγεθος. Μήπως πάψει ν’ ασχολείται με καταθέσεις πρώην Προέδρων του στα δικαστήρια για ποδοσφαιρικά σκάνδαλα ή για παρατημένα «επίσημα» μηχανάκια σ’ επεισόδια. Χωρίς να τον ενδιαφέρει πώς θα κερδίσει χρόνο για ποδοσφαιριστή που διεκδικεί τα δεδουλευμένα του. Δίχως να «καίγεται» πότε θα γυρίσουν χρήματα από τις τηλεοπτικές άδειες για να έρθει η αδειοδότηση. Σ’ έναν μεγάλο διαδικτυακό κύκλο οι υπογραφές που έχουν μαζέψει εδώ και δέκα ημέρες είναι 302!!!!!

Δεν έχω καμία πρόθεση να προβάλω ή να διαφημίσω την πρωτοβουλία τους. Το έκανα όταν ήρθε η δική μου σειρά να σκεφτώ τι πρέπει να συμβεί, γιατί είναι από άδολη αγάπη. Εγώ ψήφισα. Δημοσίευσα στο facebook και στο twitter μου τον τρόπο. Θα τον βρείτε σε σχόλια κάτω απ’ αυτό το κείμενο! Έτσι διαδίδουν το εγχείρημά τους. Σε κάθε αθλητική είδηση που αφορά την ομάδα…

Μετά από κάθε κακό κοουτσάρισμα του Πασκουάλ, όλοι έχουν κάτι να πουν. Με κάθε δικαίωμα, το μακρύ και το κοντό τους. Τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός ήταν πανίσχυρος ενοχλούσαν τα παπούτσια του Λεοντίου, τα δύο αμυντικά χαφ και χίλια δύο άλλα. Τα οικονομικά δεδομένα δεν υπάρχουν, όπως προ ετών, για να κατέβει η συγκεκριμένη μερίδα κόσμου στο Σύνταγμα ή αλλού… Οι συγκεκριμένοι ρομαντικοί έκαναν κι άλλες ενέργειες, δίχως την προσδοκώμενη πρόοδο. Κι όμως συνεχίζουν!

Τη στιγμή που τα τρία τέταρτα του παναθηναϊκού σύμπαντος ασκούν σκληρή κριτική στην υπάρχουσα διοίκηση, της οποίας σφάλματα πληρώνει και ο Ερασιτέχνης που έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και πασχίζει να κρατηθεί όρθιος, βρέθηκαν 302 Παναθηναϊκοί να υπογράψουν την αλλαγή. Δικαίωμα στην κριτική έχουν όλοι όμως… Πόσο άδικο, δεν νομίζετε; Ν’ αδυνατείς, απλώς, να «υπογράψεις». Κάτσε και λούσου τα, τότε.

Λάμπρος Γκαραγκάνης