Χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες όταν ο Γιάννης Αναστασίου ήρθε ως βοηθός του Χενκ Τεν Κάτε στον Παναθηναϊκό όλα αυτά που δεν του άρεσαν και τον ξένιζαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στο κομμάτι των δημοσιογράφων που το υπηρετούν, το υιοθέτησε, σχεδόν, σε απόλυτο βαθμό. Έκτοτε έχω να τον δω και να μιλήσω μαζί του. Την ημέρα που προσελήφθη από τον Παναθηναϊκό ως πρώτος προπονητής δεν ήμουν σίγουρος για το αν θα μπορέσει να βγάλει σε πέρας το δύσκολο έργο που αναλάμβανε. Προσωπικά δεν μπορώ να πανηγυρίσω που ο Παναθηναϊκός την 33η αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας πέρασε τρίτος στη βαθμολογία, έχοντας μείνει από τις πρώτες αγωνιστικές εκτός διεκδίκησης του τίτλου.
Οφείλω να παραδεχτώ, όμως, πώς ο Αναστασίου μαζί με το επιτελείο και τη διοίκηση του "τριφυλλιού" έχουν κάνει σημαντική πρόοδο αυτή τη χρονιά, αναλαμβάνοντας να οικοδομήσουν εξ αρχής μία διαλυμένη ομάδα σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα σταθώ σε μικρότητες του στυλ "Πρωταθλητής του δεύτερου γύρου" κτλ... Ο Πρωταθλητής είναι ένας και όχι αυτός που τερματίζει δεύτερος ή τρίτος. Ωστόσο το ποδόσφαιρο που αποδίδουν οι "πράσινοι" είναι, με διαφορά από το επόμενο, το πιο ελκυστικό στην Ελλάδα. Αρχίζει να γίνεται συστηματοποιημένο, με καλή κυκλοφορία της μπάλας και όχι με γεμίσματα. Όλοι έχουν αμυντικό ρόλο και όλοι επιθετικό. Όλοι κάνουν τα πάντα, όσο του επιτρέπει του καθενός, βέβαια, το ταλέντο και η ποιότητα.
Έχουν υπάρξει παιχνίδια που η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου θα μπορούσε να έχει σκοράρει όσα γκολ ήθελε! Μόλις βρει το ρυθμό και τη σταθερότητα, που με το χρόνο αποκτώνται, θα είναι ανταγωνιστική περισσότερο απ΄ όσο νομίζουν αυτοί που ακόμη και τώρα δεν την υπολογίζουν. Όταν σταθεροποιήσει έναν κορμό και μπορέσει να κρατά ποδοσφαιριστές σαν τον Αμπέντ και τον Μπεργκ, οι οποίοι (για διαφορετικούς λόγους) δεν είναι σίγουρο πώς και τη νέα σεζόν θα φορούν την πράσινη φανέλα, τότε θα δύναται ο Παναθηναϊκός να βρίσκεται στη φυσική του θέση που είναι η διεκδίκηση του πρωταθλήματος και η συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ...
Αυτό που χαίρομαι στους "πράσινους" είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάθε παιχνίδι. Το πώς βελτιώνονται μέσα απ΄ αυτή τη διαδικασία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, τη σοβαρότητα που τους διέπει και το ότι δεν επέτρεψαν τα πρόσωπα τα οποία αποτελούν την ομάδα αυτή να... κολλήσει ως μίασμα το οτιδήποτε επάνω στο όνομα του συλλόγου. Με τον Απόλλωνα εντός όλη η πλάση περίμενε το... δώρο! Το 3-1 ήταν η καλύτερη απάντηση στην "παραρτηματολογία". Η πιο δυναμική, όμως, απάντηση θα είναι η νίκη στην Ξάνθη την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου. Ένα είναι σίγουρο στη ζωή: Όλα εδώ πληρώνονται. Κάνεις καλό, θα το βρεις. Κάνεις κακό, πάλι θα το βρεις.
Το φινάλε της σεζόν 2002/2003 είναι απ΄ αυτά που τα δεκατέσσερα χρόνια στα οποία κάνω αυτή τη δουλειά, δύσκολα θα το ξεχάσω. Έκανα συντονισμό στα γήπεδα της τελευταίας αγωνιστικής, στο ράδιο, το βράδυ της 25ης Μαΐου του 2003. Δεκαπέντε ημέρες μετά τα γεγονότα της Ριζούπολης. Ο Παναθηναϊκός κέρδιζε τον Ακράτητο, με 3-1, την ώρα που ο Ολυμπιακός διέλυε με 1-5 την Ξάνθη και κατακτούσε τον τίτλο στην ισοβαθμία (70 πόντοι). "Παίρνοντας το ματς, το Πρωτάθλημα και τον Σπύρο Βάλλα", όπως ανέφερε και το... χιούμορ της εποχής από συναδέλφους ρεπόρτερ Ολυμπιακού και μάλιστα δημόσια! O Bάλλας είχε κλείσει αρκετά πριν το ματς στους "ερυθρόλευκους" κι έπαιξε για μία τριετία χωρίς να κάνει μεγάλη καριέρα στο λιμάνι (την τέταρτη σεζόν ήταν δανεικός στη Λάρισα).
Αν δεν μου φέρει κάποιος απτές αποδείξει δεν πιστεύω για μιλημένο ματς στο ποδόσφαιρο. Κι όταν λέω αποδείξεις, εννοώ φωτογραφίες, συνομιλίες κτλ. Πολλές φορές τα μάτια μας είναι η καλύτερη απόδειξη, η υποκειμενικότητα, όμως, με την οποία αντιμετωπίζονται οι έντονες καταστάσεις δεν βοηθά στο ν΄ αναχθεί η προσωπική άποψη σε πραγματικότητα. Το θυμάμαι πολύ εκείνο το παιχνίδι, στην κατάμεστη από φιλάθλους του Ολυμπιακού έδρα της Ξάνθης! Με τους παίκτες της, πραγματικά, από κάποια στιγμή να είναι για λύπηση όχι γιατί κάθισαν να χάσουν από τους "ερυθρόλευκους". Δεν το υιοθετώ αυτό και το ξεκαθαρίζω... Γιατί για λόγους έλλειψης στόχων, για παράδειγμα, φόβου εξαιτίας του ότι έπαιζαν... φιλοξενούμενοι στην έδρα τους ή για "χ", "ψ" άλλες αιτίες κατάντησαν άψυχες μαριονέτες.
Όλοι μας στο εγχώριο πρωτάθλημα έχουμε τις συμπάθειές μας και τις αντιπάθειες. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, ευλογημένο που δημιουργεί συναισθήματα πάσης φύσεως. Η Ξάνθη δεν ήταν η πρώτη μου αντιπάθεια για να υποβιβαστεί... Θεωρώ ότι υπάρχουν ομάδες στη Σούπερ Λίγκα, οι οποίες δεν έχουν κανένα λόγω ύπαρξης όταν Λάρισα και ΑΕΚ είναι στη Γ΄, ο Ηρακλής στη Β΄ κτλ. Όπως ήρθαν, όμως, τα πράγματα μετά το πέναλτι που έκανε ο Σπύρος Βάλλας στο Ηράκλειο, στην ήττα με 3-2 από τον ΟΦΗ (πώς τα φέρνει η ζωή, ε;), υπάρχει ένα... περιθώριο ρεβάνς για τον Παναθηναϊκό που, πρωτίστως, πρέπει να παίξει (όπως το συνηθίζει) για τον εαυτό του και την ιστορία του και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Ισοδυναμεί η απώλεια ενός τίτλου με τον υποβιβασμό; Δεν μπορώ να συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Σε μία ελεύθερη... παράφραση του χιούμορ του 2003, όμως, θα πρότεινα: "Πάμε, παίρνουμε το ματς, κανέναν παίκτη από την Ξάνθη, τη ρίχνουμε και κατηγορία".
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου