Οι Γάλλοι προοδεύουν κι εμείς χορταίνουμε "μπλα-μπλα" (video)

Ευρωμπάσκετ 2005... Η Ελλάδα στο Βελιγράδι απογειώνει το σπορ, επικρατώντας στον τελικό της Γερμανίας άνετα. Έχει προκριθεί στο μνημειώδη ημιτελικό με τη Γαλλία με το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη και με το οριακό 67-66. Ενώ το σκορ 47 δευτερόλεπτα πριν το τέλος ήταν 62-55 εναντίον της! Συνωμότησε το σύμπαν; Είμαστε πολύ καλύτεροι και παίκτες τεράστιοι όπως ο Ριγκοντό στην κακή τους ημέρα; Ίσως. Το παν είναι η ψυχολογία και σ΄ εκείνο το παιχνίδι, αυτή ήταν μαζί μας. Διότι βασιζόταν σε ικανότητα και όχι σε μπουρδολογία. Αθλητές σαν τον Ζήση, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη υπήρξαν ήδη φτασμένοι (σε επίπεδο και όχι ηλικιακά) και δεν περιμέναμε πώς κάποια στιγμή θα γίνουν κάτι! Ήταν ήδη "κάτι" και μάλιστα... πολλά!

Έκτοτε η Ελλάδα κάνει συνεχώς βήματα πίσω σε Εθνικό επίπεδο, έχοντας πέντε χρόνια να φθάσει σε επιτυχία. Κι όπου επιτυχία για το μπάσκετ μας δεν είναι η πρόκριση στους "16", φυσικά, σε διοργάνωση που μετείχαμε με wild card! Το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 και το ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2006 είναι ό,τι τελευταίο πετύχαμε μετά από εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη στο Βελιγράδι. Πέρασαν εννέα χρόνια από την τελευταία πρωτιά και πέντε από την πιο πρόσφατη επιτυχία. Στο διάστημα αυτό οι Γάλλοι έφθασαν στην εξάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, στο Λονδίνο, στα δύο τελευταία Ευρωμπάσκετ ήταν δεύτεροι και πρώτοι αντίστοιχα, ενώ στο Μουντομπάσκετ το οποίο εξελίσσεται απέκλεισαν το δεύτερο φαβορί για την κατάκτηση και διοργανώτρια Ισπανία και οδεύουν προς μετάλλιο. Με τρόπο εμφατικό, εύκολο, απλό, ομαδικό! Χωρίς τον μεγάλο Πάρκερ, τον NBAer Νοά και τον Ντε Κολό.

Με το τρίτο τους γκαρντ (Ερτέλ) να χρίζεται από το πουθενά ηγέτης και τον Γκομπέρ να κάνει τους ψηλούς των Ισπανών να φαίνονται "νάνοι" εμπρός του. Το γαλλικό μπάσκετ δεν στηρίζεται στο εγχώριο πρωτάθλημά του, ούτε στις μέτριες ομάδες που το αποτελούν. Άλλη συζήτηση οι σύλλογοι κι εκεί υπερτερούμε! Η Γαλλία εξάγει συνεχώς παίκτες και ειδικά στο ΝΒΑ, ενώ στα μέρη μας πηγαίνει ένας-δύο αθλητές μία στο τόσο και το θεωρούμε τόσο σημαντικό χωρίς να περιμένουμε καν τι θα μπορέσει να πετύχει ο Παπανικολάου ή που μπορεί να σταματήσει το πηγαίο ταλέντο του Αντετοκούνμπο. Στην Ελλάδα είμαστε "εθνικιστές" στον αθλητισμό, χωρίς ν΄ αγαπάμε την πατρίδα μας στα υπόλοιπα. Με αποτέλεσμα τυφλωμένοι από το πάθος ν΄ ανοίγουμε παραπάνω το στόμα μας όταν δεν πρέπει και να τρώμε πρώτα τον αστακό και μετά τα σκατά, όπως έγραψε ο σπουδαίος Στηβ Γιατζόγλου μετά το "χαστούκι" από τους Σέρβους! Βέβαια μόλις χάσουμε εμείς τους στόχους μας, είμαστε εναντίον αυτών που μας έχουν κατά καιρούς καταποντίσει...

Μόνιμο το κόλλημα με τους Ισπανούς, οι οποίοι δεν μας άφησαν να χαρούμε ούτε το έπος της Ιαπωνίας το 2006 όταν μας πέτυχαν επάνω στο γλέντι μετά την τεράστια νίκη επί των Αμερικανών. Και μας έριξαν την "20άρα" στο κεφάλι στον τελικό! Αυτό που λείπει το διάστημα αυτό από τη χώρα είναι η παιδεία, άρα και η αθλητική εκπαίδευση. Στο χάος κι ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο θα ποδοπατηθεί από την μπότα της, σε όλα τα επίπεδα, φτώχειας. Όσο εμείς αποθεώνουμε το "τίποτε" και δεν το αφήνουμε να γίνει "κάτι", αν κι έχει σε απόλυτο βαθμό τις προϋποθέσεις, οι άλλοι (και στην προκειμένη περίπτωση οι Γάλλοι) προοδεύουν. Τελικά εμείς μένουμε στα λόγια, υποστηρίζοντας τι καλοί που υπήρξαμε με 5-0 ως τους "16". Γεγονός το οποίο ουδείς θα θυμάται σε λίγα χρόνια... Σημασία δεν έχει τόσο ποιός θα παίξει, αλλά τι νοοτροπία έχει: Ο Ερτέλ διέλυσε τους Ισπανούς ως "τριτοτέταρτο" γκαρντ των "τρικολόρ". Τον Γκομπέρ ουδείς τον υπολόγιζε. Εμείς πήγαμε χωρίς φροντ-λάιν στην Ισπανία και δεν βρέθηκε ψυχή να το πει. Άντε και του χρόνου...

Λάμπρος Γκαραγκάνης