Και το παγκάκι που τα όνειρα χαράζαμε...

Η αιώνια απορία είναι γιατί φεύγουν πρώτοι και νωρίς οι καλοί. Γιατί το κάθε λογής μουνόπανο βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει και αθώες ψυχές δεν χωρούν σε τούτο τον πλανήτη. Κανείς δεν είναι Θεός ή κάποια ανώτερη δύναμη να κρίνει ποιος θα ζήσει ή ποιος θα πεθάνει. Και μία αιρετική απάντηση στην προαναφερθείσα απορία είναι ότι πρέπει να υπάρχει το κακό, να επιβιώνει, για να κρατά τις ισορροπίες και να διδάσκει στους υπόλοιπους τι πρέπει ν΄ αποφεύγουν. Τα "γιατί" στην περίπτωση του ξαφνικού θανάτου του Παντελή Παντελίδη είναι πολλά... Γιατί να κάνει άνθρωπος τέτοια λάθη, ικανά να του κοστίσουν τη ζωή;

Ο υπογράφων γνωρίζει καλά τι πάει να πει να πέφτεις σε κολόνα με 160 χιλιόμετρα δίχως ζώνη ασφαλείας σε τέτοια στροφή. Το έπαθε την τελευταία ημέρα της στρατιωτικής του θητείας, το 2009, και είναι ακόμη εδώ... Οι συνέπειες της επιβίωσης από ένα τέτοιο συμβάν είναι ανεπαίσθητες εμπρός στο μοιραίο. Αναρωτιέσαι "κι αν περνούσε κάποιος, τι θα συνέβαινε;", "Ποιόν φουκαρά θα έπαιρνα στον λαιμό μου;". Γιατί ό,τι δίνει η ζωή να το παίρνει πίσω ο θάνατος σε μία στιγμή; Ο Παντελίδης ήταν αυτοδημιούργητος κι αυτό το πίστωναν στον μακαρίτη κι όσοι δεν τον συμπαθούσαν καλλιτεχνικά. Μονάχος του με μία κιθάρα κι εκμεταλλευόμενος έξυπνα την άνοδο των social media "έχτισε" το όνειρό του. Με αποτέλεσμα να τον ακούει όλη η Ελλάδα, να ζουν απ΄ αυτόν εκατό οικογένειες, να φτάνει στο επίπεδο που άλλοι καλλιτέχνες έκαναν δεκαετίες να φτάσουν. Κι όλα αυτά να γίνονται στάχτη σε μία στιγμή.

Η διαφωνία του υπογράφοντος, αρχικά, ήταν ο τρόπος μίμησης άλλου τραγουδιστή που εντόπισε. Ήταν ενοχλητικό στο ραδιόφωνο. Μετά από καιρό κι έχοντας ασκήσει, ίσως και, άδικη κριτική κατάλαβε ότι για να προσπαθεί να μοιάσει κάπου, έχει επιρροές από αυτό το "κάπου". Καθόλου κακό... Εδώ υπάρχει δημοσιογράφος, εκκολαπτόμενος νομίζω, που αντιγράφει τη φωνή του Αλέξη Σπυρόπουλου στις περιγραφές αγώνων. Δεν θα προσπαθήσει ένας νέος καλλιτέχνης να πλησιάσει τον Νότη Σφακιανάκη; Θαυμαστής του Παντελή δεν υπήρξε ποτέ αυτός που μοιράζεται, απλώς, ορισμένες σκέψεις μαζί σας. Μία φορά τον είδε από κοντά, αλλά τα τραγούδια του τ΄ ανέβαζε στο facebook και τα άκουγε στο αμάξι. Ένα-δύο ήταν κορυφαίου επιπέδου... Αυτά πια μικρή σημασία έχουν! Ή μάλλον λάθος. "Το παγκάκι που τα όνειρα χάραζε" ο Παντελής μπορεί να γκρεμίστηκε από τη μοίρα, αλλά τα κομμάτια (σαν τον "Οίκο Ανοχής" απ΄ όπου είναι το στιχάκι) από ξύλο θα μείνουν για να θυμίζουν τα επόμενα χρόνια ότι πέρασε ένας τραγουδιστής που άφησε τη σιγουριά του Πολεμικού Ναυτικού για να κυνηγήσει το όνειρό του.

Με κρότο βγήκε, κρότο προκάλεσε, με κρότο έφυγε... Αφήνοντας παρακαταθήκη, προφανώς, μεγάλες στιγμές σε όσους τον ακολούθησαν στη βραχύβια πορεία και τραγούδια που κράτησαν παρέα σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Αρχίζοντας μοναχός του, από το "μηδέν"! Η τελευταία εβδομάδα του τα είχε όλα. Αρχικά πλήρη απαξίωση για έναν άστοχο, καλλιτεχνικά, στίχο που έγραψε και μοιράστηκε σε εμφάνισή του. Τα Κατεχόμενα τα θυμήθηκαν οι πατριώτες με τον Παντελίδη. Όταν γάζωνε ο Αττίλας, εκμεταλλευόμενος την προδοσία στην Ελλάδα, δεν άνοιξε μύτη. Έγινε φίρμα, όμως, η Δαμανάκη. Κάτι είναι κι αυτό. Το μάθημα που κάποια στιγμή σύντομα θα μπει στα σχολεία είναι η αντιμετώπιση και η διαχείριση των social media.

Εύχονταν στον Παντελίδη "ψόφο" και βαριές αρρώστιες. Και σήμερα κλαίνε επάνω από το μνήμα του. Η υποκρισία της ελληνικής μαλακίας στο μεγαλείο της, σφραγίδα του χειρότερου λαού στον κόσμο που κατοικεί στο ωραιότερο οικόπεδό του. Αυτόν που, εν προκειμένω, αν ο Παντελής είχε τραγουδήσει "Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει" θα τον χλεύαζε η κοινωνία. Το είπε η Πρωτοψάλτη, όμως, και είναι πχοιότητα... Όλα μοιάζουν τόσο μικρά σ΄ αυτό που συνέβη και μακάρι τα δύο κορίτσια να γίνουν καλά, για να μην μεγαλώσει ο φόρος αίματος. Αυτό που αρνητικά μένει είναι η καπηλεία των γεγονότων. Υπήρξε ιστοσελίδα, αθλητικού περιεχομένου, που με τον Παντελίδη δεν πρέπει να είχε ασχοληθεί ποτέ ως τώρα. Ανέβασε επάνω από πενήντα ειδήσεις, από άλλα Μέσα, για τα "κλικ".

Στο facebook, στη σελίδα της, έπεσε το υβρεολόγιο του αιώνα από το αναγνωστικό κοινό κι αυτοί οι κρετίνοι συνέχιζαν. Για να βγουν αύριο και να πουν "Και για το θάνατο του Παντελίδη εδώ τα διαβάσατε όλα", "Μας εμπιστευτήκατε" κτλ! Με τη δουλειά άλλων πάντα. Τόση αρρώστια στο μυαλό... Είναι άβολο όλο αυτό, αλλά δύο-τρία λόγια ήταν υποχρέωση κι ανάγκη να περαστούν σ΄ αυτή τη μικρή γωνιά του αχανούς διαδικτύου. Ο Παντελής δημιουργούσε συναισθήματα - θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία πλέον. Και σ΄ αυτόν που υπογράφει. Τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι βοηθούν τους άλλους μάλιστα, δεν πρέπει να φεύγουν. Και δεν είναι παρήγορο που όταν φεύγουν, κάτι αφήνουν πίσω. Ασχέτως κι αν αυτό θα μείνει για πολλά ακόμη χρόνια εδώ...

Λάμπρος Γκαραγκάνης