Πατρίδα μου αγαπημένη, το έχω βάρος αλλά, δεν μπορώ να πανηγυρίσω

Δεν αλλάζω ούτε "τελεία" στις απόψεις μου, μονάχα αν διαπιστώσω πώς ο τρόπος σκέψης είναι εντελώς λανθασμένος. Δεν γίνεται να συμφωνήσω, βλέπετε, πώς ήρωες είναι οι συμπατριώτες μας που είχαν την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσουν πέντε-δέκα χιλιάδες ευρώ για να βρεθούν, για είκοσι ημέρες, στο πλευρό της Εθνικής στην άλλη άκρη του πλανήτη. Στα μάτια μου ήρωας είναι ο πατέρας μου και ο πατέρας κάθε μεσοαστής οικογένειας που με μία πετσοκομμένη σύνταξη, πλέον, προσπαθεί να συντηρήσει με αξιοπρέπεια το σπιτικό που με κόπο έχτισε. Το "εθνοτσιτάτο" στο σπικάζ της κρατικής τηλεόρασης ήχησε βαρύ στα αυτιά μου. Διότι, απλώς, δεν είναι ήρωας για εμένα ο Έλληνας που ακολούθησε την Εθνική στη Βραζιλία για διασκέδαση, μόνο και μόνο επειδή είχε την οικονομική δυνατότητα.

Το αντίθετο, δηλαδή ο προδότης, είναι αυτός που δεν είχε να πάει; Μάλλον όχι. Επίσης δεν μπορώ να συμφωνήσω με το tweet του Αδώνιδος Γεωργιάδη μετά τη λήξη του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού: "Ο Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα στο παρά 1´...σας θυμίζει κάτι;...Ελλαδάρα!", ήταν αυτολεξεί η διαπίστωση του πρώην Υπουργού Υγείας. Για τον οποίο δεν θα μπω καν στη διαδικασία να κρίνω για το έργο του στον κομβικό χώρο της περίθαλψης, αλλά για την... πραγματικότητα που επικαλείται πώς ο "δικός του" Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα στο παρά 1΄! Οι χιλιάδες, πλέον, αυτοκτονίες και η διαπόμπευση του μέσου Έλληνα πολίτη (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι τη Λούτσα όχι μέχρι τη Βραζιλία!) μπορεί να χαρακτηρίζεται ως σωτηρία με αφορμή μία νίκη στο ποδόσφαιρο; Ακόμη κι αν αυτή είναι της Ελλάδας.

Πού δεν αλλάζω την "τελεία"; Ίσως γίνομαι μίζερος για αρκετούς από εσάς, λατρεύοντας, όμως, τον τόπο μου και θεωρώντας τον ξεχωριστό στην ιστορία του πλανήτη και στο διηνεκές, αλλά δεν μπορώ να πανηγυρίσω. Θα είναι κόντρα σε όσα πιστεύω και πρεσβεύω και δεν σε όσα δεν γίνεται λόγω DNΑ να κλείσω τα μάτια. Αν εμπλέκονταν μόνο τα γαλανόλευκα χρώματα, ίσως... Όσο εμπλέκονται πρόσωπα τα οποία εκμεταλλεύονται, από το μετερίζι τους, (και) αυτήν την επιτυχία θα είμαι απολύτως απέναντι. Διότι δεν συμφωνώ με άποψη συναδέλφου σε social media πώς υπάρχει πέναλτι στο τέλος, για παράδειγμα. Το πόδι του Ιβοριανού είναι κολλημένο στο χόρτο και ο Σαμαράς πέφτει επάνω του. Είναι καταστρατήγηση των κανονισμών και επιχειρεί ν΄ αλλοιώσει την κοινή γνώμη ο συγκεκριμένος.

Ούτε συμφωνώ με την απόπειρα άλλου ν΄ αποκαλέσει, ειρωνικά, άμμμμπαλους (έτσι εμφατικά με πέντε-έξι "μ" το είπε στο ράδιο) όσους πίστευαν πώς θα περάσουν στους "16" η Αγγλία, η Ισπανία, η Ιταλία και όχι η Ελλάδα. Από τη μεριά του δεν το είδαμε πουθενά γραμμένο αυτό το σενάριο, ώστε να διευκρινιστεί αν ο ίδιος το πίστευε ή τώρα, a posteriori, παριστάνει τον μετά Χριστόν προφήτη. Αγωνιστικά η Εθνική είχε την τύχη και τις συμπτώσεις με το μέρος της. Που επανέφεραν τη λογική η οποία είχε μηδενιστεί: Τιμωρημένος ο Κατσουράνης (που δεν θα έπρεπε να είναι καν στην 23άδα), αναγκαστική αλλαγή ο Καρνέζης (που έπαιξε το ένα εικοστό της σεζόν στη Γρανάδα), αναγκαστική αλλαγή ο Κονέ (εξέλιξη που έφερε έναν από τους κορυφαίους παίκτες του Ολυμπιακού, τη σεζόν που πέρασε στην ενδεκάδα). Διότι ο Σάμαρης σε οποιαδήποτε άλλη Εθνική, που θ΄ αποφάσιζε πραγματικά ο προπονητής θα ήταν το "Α" και το "Ω".

Βασικά δεν μπορώ να σταθώ πλάι στα πανηγύρια σ΄ αυτούς που χαρακτήρισαν "καλό νέο" το πένθος των αδελφών Τουρέ! Με υπανθρώπους δεν συναναστρέφομαι για να βρίσκω θετικά στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Last but not least δεν γίνεται να πάω κόντρα στην πάγια τακτική μου να θεωρώ τη διαιτησία πληγή στο ποδόσφαιρο και μεγάλο όργανο των bookmakers (όπως πρόσφατα παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της γκανέζικης Ομοσπονδίας). Τί σημασία έχει που τα δοκάρια δεν μπήκαν; Υπάρχει κάποιο νομοθέτημα πώς στα τρία δοκάρια έχει πέναλτι; Πανηγυρίζω καθαρές νίκες και όχι "λερωμένες" στην ομάδα που πρόσκειμαι. Δεν τολμώ να σκεφτώ αν αυτό το πέναλτι δινόταν ενάντια στην Εθνική ή σε κάποιο ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός τί θα γινόταν... Ποιοί από τους τωρινούς "πανηγυρτζήδες" θα ξεσάλωναν και ποιοί όχι! Τουλάχιστον αυτή η φάση θ΄ αποτελεί, στα δικά μου χείλη τουλάχιστον, η μόνιμη απάντηση σε όποιον μιλήσει από εδώ και στο εξής για διαιτησία: "Χάρηκες εκείνο το βράδυ της 24ης Ιουνίου;", θα ρωτάω. "Βούλωστο λοιπόν".

Καταλαβαίνω την ανάγκη για χαρά, έστω και στην μπάλα! Είναι δύσκολος ο παραπάνω δρόμος, γιατί τα βάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό  πέραν της εναντίωσης στο κοινό αίσθημα... Μ΄ ένα μέρος του για την ακρίβεια, το οποίο θέλει να πανηγυρίσει, να χαρεί, όπως το 1987. Όταν και η φωνή του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου μ΄ έκανε να συγκινούμαι και να έχω τα κουράγια να δω τον τελικό πενήντα φορές έκτοτε. Περιμένοντας με την ίδια ανυπομονησία τις βολές του Καμπούρη... Στην Ελλάδα που θεωρείται ήρωας ο φραγκάτος ο οποίος την έκανε για διακοπές στη Βραζιλία και όχι ο μεροκαματιάρης, στη χώρα που αν δεν θεωρείς πώς η φωτογραφία της Ρένας να χτυπά παλαμάκια στον Άκη είναι ψεύτικη θεωρείσαι φασίστας, στον τόπο που όποιος τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο με πάθος είναι εθνικιστής-νεοναζί, στο μέρος που ο κ. Γεωργιάδης θεωρεί ότι η Κυβέρνηση στην οποία μετείχε έσωσε την Ελλάδα στο παρά 1΄ είμαι "ξένος" να συμμετέχω. Κατακλείδα το ποδοσφαιρικό κομμάτι: Η άποψή μου για το εν λόγω Παγκόσμιο Κύπελλο είναι καταγεγραμμένη στο blog μου και η επιβεβαίωση δεν αμφισβητείται!

Λάμπρος Γκαραγκάνης